Grupa C (Holandia, Włochy, Rumunia, Francja)

Po meczu byłem w bardzo minorowym nastroju muszę przyznać, ale nie dlatego, że Francja odpadła. Jestem w stanie zrozumieć, że czasem jest się poprostu słabszym, w gorszej formie i nie ma się wystarczających argumentów, aby pokonać, w tym wypadku, znakomicie grającą reprezentacje azzurich.
W grze trójkolorowych brakowało mi przedewszystkim serca i zaangażowania. Widać było, że gdzieś zaginął duch zespołu, między piłkarzami współpraca nie układa się znakomicie i Francuzi nie są poprostu zespołem do jakiego przywykłem.
Brak Zidana był szczególnie widoczny. Henry, choć jeszcze nie jest najstarszy, to niestety jest wypalony. Od Cup du monde na którym grał z powodzeniem minęło przecież 10 lat, ale to już nie jest ten samo chłopak. Na Thurama przyszedł już czas. Chyba najlepszy obrńca ostatniej dekady, mimo słabej gry podczas tego trunieju zawsze będzie zasługiwał na mój podziw. Coupet, podobnie jak Barthez nigdy nie był świetnym bramkarzem, jednak tamten bronił sercem i widać było że jest ważną częścią tego zespołu. Sagnol gdzies ztracił się w Bayernie. Abidal stracił pewność gry. Gallas już nie jest uosobieniem pewności i solidności. Makelele nie był królem destrukcji i odbioru. Toululon potwierdził że jest zawdonikiem co najwyżej solidnym w lidze francuskiej. Evra próbował, ale brakło wsparcia. Ribery mógłby coś dać tej drużynie, ale nawet gdyby nie doznał kontuzji, to podejrzewam, że w pojedynke meczu by nie wygrał.
A Raymond Domenech poprostu nie był w stanie nad tym zapanować. Nie potrafił, tak jak Aime Jacquet przed dziesięciu laty, stworzyć drużyny pomimo wszelkich różnic w zespole. To była tak naprawde siła tamtego zespołu. Czuć było ducha, którego teraz zabrakło. I można by było wyliczać w nieskończoność kto jak zagrał i kto zawiódł, ale chyba wszystko się tak naprawde sprowadza do tego, że oglądaliśmy jedenastu piłkarzy, a nie zespół piłkarski.